صدف

یک بار دیگه می نویسم. این بار اما جور دیگه ای می نویسم. جای دیگه ای می نویسم، با حال و هوای دیگه ای می نویسم. اما می نویسم. می نویسم برای دل خودم. می نویسم، شاید همه حرفهام رو ننویسم. اما هر چی بنویسم غیر خودم نیست. نوشتن رو دوست دارم چون می تونم توی نوشته هام خود خودم باشم. بدون ترس از ناراحتی و دل آزردگی دیگران. اینجا نوشتن رو دوست دارم. بدون ترس از نگاههای پرسشگر. بدون ترس از قضاوتهای آنی. یک بار دیگه می نویسم.

این بار نوشته هام رو یه جای امن میذارم، یه جایی امن مثل صدف... منظورم این نیست که ارزش نوشته هام از نظر فن نگارش در حد مرواریدند اما برای من، برای دل من، نوشته هام مرواریدند. شاید از نظر شما سنگ بی ارزشی باشند، اما من هر چی که باشند دوستشون دارم.
مروارید من تولدت مبارک.